De eerste Palazzotto Montecchio Condominio Buren BBQ

Samuele

Al weer de laatste echte vakantiedag in Montecchio. Morgen vliegen we weer naar huis en moeten we al rond het middaguur richting Galileo Galilei Airport. Deze zaterdag genieten we nog even van een lekker rustig dagje bij het zwembad en doet Paul wel 2x cinque minuti met Samuele (zowel voetballen als spelletjes in het water).

In de loop van de dag gaan we nog even naar de COOP in La Rosa. Vanavond hebben we namelijk onze eerste Palazzotto Montecchio Condominio Buren BBQ. Weliswaar niet met alle buren, want Mario en Franca hebben afgezien van zwembad en gemeenschappelijke ruimte en Andrea is er niet. Bovendien zijn we Andrea ook vergeten uit te nodigen. Afijn, afspraak is dat wij de drank regelen en Aldo het eten. Behalve vlees gaat hij ook een primo bereiden, want geen enkele Italiaanse maaltijd is af zonder pasta, dus ook geen BBQ.

Wij laden de kar bij de COOP vol met Spritz pronto da bere (dus kant en klare Spritz, niet zo lekker als zelfgemaakt maar wel handig bij het zwembad), Prosecco en witte en rode wijn. Plastic bordjes en bestek erbij… “che la festa commincia” (laat het feest maar beginnen).

Bij terugkeer ploffen we weer in het zwembad, waar Aldo ondertussen ook verkoeling komt zoeken. Hij is ’s ochtends naar zijn eigen adresjes geweest, o.a. een boer waar hij altijd verse groenten haalt en bij de Panorama in Ponsacco, waar hij vlees van een fokkerij in Empoli haalt. Hij is thuisgekomen met voor een weeshuis aan vlees, dat wordt vanavond nog een hele uitdaging.

De voorbereidingen voor het feest in volle gang

Voorlopig is het nog lang geen etenstijd dus is het hele condominium zo’n beetje in het zwembad te vinden. Aldo komt er ook gezellig bij. Hij vertelt wat hij allemaal heeft gehaald. Ik hoor hem samen met Andrea in het zwembad adresjes uitwisselen waar je goed kunt eten en waar je allerlei lekkernijen kunt halen. Ondertussen proberen wij ons nog een beetje door onze vakantiebibliotheek heen te lezen en de laatste zonnestralen op te slaan, in Nederland schijnt het beduidend minder goed weer te worden de komende week.

Even na zevenen ga ik samen met Aldo de BBQ’s aansteken en Samuel komt ook even poolshoogte nemen. 

Aldo en Samuele steken de BBQ aan

Ons kleine draagbare Q-tje mag dan wel wat minder groot zijn, maar weert zich kranig in vergelijking met de grotere. Dat mag ook wel, want er moet een flinke hoeveelheid gegrild worden. Ik zie direct al dat we veel te veel eten hebben, volgens mij kunnen we het halve dorp wel uitnodigen. Terwijl de kolen op temperatuur komen en langzaam roodgloeiend worden gaat Aldo de pasta en antipasti maken en ga ik de drank verzamelen.

De Spritz is al goed op temperatuur, de rode wijn kan vast op tafel en de witte wijn ligt klaar, die gaat op het laatste moment in de koeler. De timing gaat niet helemaal goed, dus uiteindelijk drinken we het aperitief maar op bij de antipasti en de pasta, die tegelijkertijd op tafel komen. Overigens wat mij betreft niet echt voor herhaling die kant en klare mix. Volgende keer ga ik gewoon weer met de Aperol. Prosecco, Aqua Frizzante, ijs en een schijfje sinaasappel aan de slag. 

Het is in ieder geval heel erg gezellig ondanks de Babylonische spraakverwarring. Naarmate er meer drank geconsumeerd wordt begint iedereen elkaar steeds beter te begrijpen en hoef ik niet steeds meer te vertalen.

Er komen enorme hoeveelheden vlees van de BBQ af en ik moet nog even snel ingrijpen wanneer onze kleine BBQ iets te hard gaat en de worsten dreigt te cremeren. De vlammen slaan er bovenuit maar gelukkig hebben we een deksel. De worsten, karbonades en ribbetjes smaken enorm goed, daar herken je toch wel aan of het vlees van een goede slager is. Nadat iedereen van alle soorten één of twee stuks op heeft zitten we helemaal vol. Er is nog een flinke schaal gegrilde exemplaren over en ook nog een schaal met niet gegrild vlees. Afijn, Aldo en Monika weten al wat ze morgen eten en voor Robert en Patricia is er ook nog genoeg voor de lunch morgen. De rest gaat dan de vriezer maar in.

Na het eten hebben we nog Vin Santo met Cantucci als nagerecht. Zelf koffie maken hebben we geen zin in, dus vertrekken we met zijn allen richting de Circolo nadat we eerst even de plastic bordjes en andere troep hebben opgeruimd en Monika het vlees in de vriezer heeft gestopt. Vanzelfsprekend gaat Samuel ook mee, alle kinderen in het dorp lopen hier gewoon nog om 23:00 op straat.
Als we langs het huis van "Fidel" komen vertelt Monika ons dat hij een gepensioneerd oog chirurg uit Pisa is. Hij is ook een enorm jachtfanaat, maar dat hadden we al begrepen uit het feit dat hij constant met zijn geweer op pad gaat.
Vanzelfsprekend heet hij niet echt Fidel, die naam hebben wij hem zelf gegeven omdat hij met zijn lange grijze baard en legergroene outfit sprekend op Fidel Castro lijkt. In werkgelijkheid heet hij Piero en is in de 80. Wat wij dachten dat zijn nicht of (klein)dochter is blijkt in werkelijkheid "Sua Donna", zijn vriendin dus, te zijn. Hij jaagt dus blijkbaar op meer dan alleen wild.

Bij de Circolo zit de gebruikelijke club dorpsbewoners en ook de zoon van buurman Mario komen we er tegen. We nemen allemaal nog een café corretto met uitzondering van Monika die een limoncello neemt.
Hoewel Robert's Italiaans beperkt is blijkt hij wel zo'n beetje het gele dorp te kennen en weet van iedereen wel iets. Misschien moeten wij toch eens wat vaker naar de Circolo gaan.
Langzamerhand vertrekken alle bezoekers van de Circolo richting huis en breken ook wij op. Robert en Patricia gaan rechtstreeks naar bed en wij drinken nog een laatste glas wijn met Aldo bij het zwembad. Dan is het mooi geweest. Buona Notte.

Vlees van Aldo's speciale adresje

Natuurlijk ontbreekt de pasta niet, zo simpel, zo lekker

Voorzitter van het condominio, wat een lol

Same place, same time: het kantoor van de administrateur van het condominium. Dit keer zijn de Donati’s wel vertegenwoordigd, door Fabrizio, één van de F’s in F & F Immobiliare, de gelegenheids-projectontwikkelaar die ons appartementencomplex uit de grond heeft gestampt. De andere F is zijn zus, Federica, onze illustere vorige administrateur, die nooit financiële verantwoording aflegde maar wel steeds om geld kwam vragen. Fabrizio heeft nog iemand meegenomen waarvan de rol niet helemaal duidelijk is maar waarvan ik gaandeweg de vergadering de indruk krijg dat het de medewerker binnen zijn bedrijf is die verantwoordelijk is voor de financiën. 

Ik krijg wederom de voorzittershamer (figuurlijk gesproken dan, want met de huidige verhoudingen is het geen goed idee om me een hamer in handen te geven, ik zou eens in de verleiding kunnen komen….). 

Het is een nog grotere spraakverwarring dan het woensdag al was, temeer daar onze Ierse buurman zijn kookpunt zo’n beetje heeft bereikt en bij elk voorstel  dat wordt gedaan direct begint te schuimen. Gelukkig zijn de meningen binnen het Ierse kamp verdeeld en is zijn vrouw wel bereid om oplossingen te zoeken. Het blijft echter lastig om alle kikkers in de kruiwagen te houden.

De tuinman meldde zich ook weer bij aanvang van de vergadering, maar dat kwam omdat de advocaat van de Ieren een lijst met te bespreken punten had gestuurd naar de administrateur en daar, zonder op de hoogte te zijn van de ontwikkelingen van afgelopen woensdag, het maken van nieuwe afspraken over voorwaarden voor het tuinonderhoud op had gezet. Afijn, met een “we zijn er van overtuigd dat u goed werk geleverd heeft, maar nee, we gaan niet een nieuw contract aan” verdwijnt de tuinman weer, enigszins teleurgesteld maar wel blij dat hij in ieder geval uitbetaald gaat krijgen. 

Toch een beetje een win-win situatie voor alle partijen. (tsja, als voorzitter moet je toch ook zorgen dat je je lulkoekbingo kaart vol krijgt ;-)

Afijn, exit tuinman en de echte vergadering en onderhandelingen kunnen beginnen.

We uiten wederom ons ongenoegen over de slechte staat van het zwembad en het feit dat we voor professioneel onderhoud betalen maar dit in feite door de buren wordt uitgevoerd. Wij kunnen ons er voor de toekomst wel in vinden dat het (dagelijks) onderhoud, zoals het in het water zetten van de Robot, door één van de bewoners wordt uitgevoerd maar dan moet zich dat ook vertalen in een kostenplaatje dat hierop gebaseerd is en niet op tarieven die uitgaan van een wekelijks bezoek door een professioneel zwembad beheerder. Fabrizio geeft aan zelf ook niet tevreden te zijn met de regeling die ze indertijd hebben getroffen en dat Donati Piscine zelf het onderhoud weer gaat doen.  Daarbij maken we afspraken over het afsluiten van het zwembad met een afdekzeil buiten de zomermaanden. Dat levert wel wat extra kosten voor eenmalige aanschaf van de afdekking en voor het winter klaar en zomer klaar maken van het zwembad maar het bespaart ook veel arbeidsuren en vooral heel veel stroom, omdat blijkt dat de pomp het hele jaar om de paar uur staat te draaien.

Kijk, toen stond de muur er nog netjes bij

Na flink onderhandelen stelt Fabrizio voor om de kosten die oorspronkelijk voor een jaar geoffreerd waren te laten gelden voor 18 maanden, een forse reductie. Daarnaast gaan de kosten voor het komende jaar omlaag. Ondanks de eenmalige aanschaf gaan we het eerste jaar al in de minder betalen en uiteindelijk gaan de structurele jaarkosten behoorlijk naar beneden. Daarnaast verwachten we een flinke reductie van de elektriciteitsrekening.

Deze zal nog verder omlaag gaan omdat Fabrizio op mijn aangeven al tijdens de vergadering de frequentie waarmee de pomp draait laat aanpassen, zodat deze voortaan maar 6 in plaats van 9 uur per dag draait. Blijkbaar ziet hij ook dat er geld te besparen valt. Verder spreken we af dat de verlichting niet de hele nacht hoeft te draaien en om een uur of 12 ’s nachts wel uit kan. Er hoeven echt geen 20 lampen de hele nacht te branden. Bovendien, sinds de gemeente nieuwe “ouderwetse” lampen heeft geïnstalleerd in plaats van de lantarenpalen hebben we zoveel licht van de straatverlichting dat het bijna dag lijkt.

Afijn, ben benieuwd wat er terecht gaat komen van het nieuwe verlichtingsschema, want mijn ervaring leert dat er hier alleen wat gebeurt als je er zelf bij zit of staat en dat afspraken al snel weer vergeten zijn als we terug zijn naar Nederland. Aan de andere kant, het bespaart hen ook geld en daar zijn ze wel redelijk gevoelig voor.

Even dreigt een en ander toch nog weer te ontsporen omdat onze eigen leprechaun vindt dat er toch nog te veel betaald moet worden voor zwembad onderhoud (hij vindt elk bedrag hiervoor te hoog, vooral omdat zijn vertrouwen door de ervaringen uit het verleden helemaal verdwenen is). Gelukkig weet zijn reëler en oplossingsgericht ingestelde wederhelft hem uiteindelijk te overtuigen of althans in een coöperatiever houding te brengen. Zij ziet ook wel dat de kosten naar beneden gaan en is het met me eens dat we stapje voor stapje het beheer van het complex weer op orde moeten krijgen en de kosten steeds verder moeten reduceren. 

Daarna wordt door Fabrizio nogmaals bevestigd dat er in het najaar een nieuwe muur wordt neergezet. Hiervoor heeft hij al een Geometra ingeschakeld en deze vraagt momenteel de vergunningen aan bij de gemeente. Dat klinkt mooi, maar ook wij geloven hem niet meer op zijn woord want eigenlijk zou die muur er 1 juli al staan en dus laten we de advocaat die we ondertussen via de rechtsbijstand hebben ingeschakeld de voortgang hiervan maar bewaken.

Even dreigt er nog weer een kinkje in de kabel te komen omdat er wat oud zeer naar boven komt rond een plant die is dood gegaan en waarvoor onze Ierse knorrepot na 6 jaar nog een andere plant wil, maar nu grijp ik resoluut in: "Daar gaan we het nu echt niet over hebben, dat is nu eenmaal wat planten doen als ze in potten of bakken staan: ze gaan dood als ze te groot worden voor de pot. Bovendien, hoofd en bijzaken scheiden! Geen kosten meer voor de tuinman, kosten voor onderhoud en elektriciteit voor het zwembad gaan omlaag, de administrateur blijft nog een jaartje aan en als alles conform afspraak verloopt staat er in het najaar een nieuwe muur."

Iedereen tekent het verbaal en committeert zich aan de betaling van de bijdragen en dan sluit ik de vergadering.

Na de bijeenkomst gaan we het positieve resultaat (daar gaan we maar even vanuit, tot het tegendeel weer is bewezen) met Robert en Patricia vieren bij de Roxy Bar. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is dit geen bar maar een pasticceria waar ze fantastische gebakjes hebben. Ik vind dat ik na mijn vermoeiende ochtend als voorzitter wel een beloning heb verdiend en zoek er gewoon drie uit. Inclusief een baba (sponscake met rum). 

Ik kijk nu al weer uit naar de vergadering van volgend jaar, dat snap je natuurlijk wel.

Gigolo a Rotterdam

Het bezoek aan Bagno La Sirena in Cecina Mare (Marina di Cecina) is dinsdag zo goed bevallen dat we vandaag nog maar een keer gaan. Tas met bad spullen achter in de auto en daar gaan we. Ondertussen weten we dat we de SR68 moeten vermijden omdat het wegdek bijna verdwenen is en via de SP55 kronkelen we dus door de heuvels richting kust.

Bij la Sirena worden we al herkend en met een brede lach ontvangen. De aardige eigenares is blij ons te zien. Knap om zo vrolijk te zijn, ik kan me niet voorstellen dat het eenvoudig is overduidelijk een flink aantal maanden zwanger te zijn en dan bij 36 graden in een strandetablissement te werken zonder airco.

De badman brengt ons direct naar een goed plekje: "volgens mij lagen jullie hier eergisteren ook zo ongeveer". Vandaag staat er duidelijk meer wind en de zee is behoorlijk onstuimig. Het vaste plekje van de badman ligt midden in de golven. De zee spoelt af en toe onder de eerste rij bedjes door, maar waar wij liggen hebben we daar geen last van. 

Hier zit normaal gesproken de Salvataggio, oftewel badmeester

Met de heerlijke lunch van twee dagen geleden nog in gedachten melden we ons om half twee op de veranda van het restaurant. We nemen beiden een heerlijk gevulde zuppetta met vongole, mosselen, garnalen en andere vis en schelpdieren. Paul neemt vervolgens een pasta en ik een fritto misto. Veel te veel voor mij, maar gelukkig helpt Paul bij het opeten. Als vaste gasten krijgen we een glaasje limoncello mee om lekker op ons strandbedje op te drinken.

Bij het afrekenen krijgt Paul twee glaasjes Limoncello mee die we op het strand opdrinken

's Avonds gaan we naar Peccioli voor een concert van Bobo Rondelli. Ook nog nooit eerder van gehoord. Het concert is gratis toegankelijk en we besluiten het er maar op te wagen, kunnen altijd aankijken wat het is en eventueel gewoon na een paar nummers afhaken. Het blijkt een soort combinatie rock muzikant, dichter, cabaretier. We amuseren ons kostelijk, ook al kunnen we lang niet alles verstaan. Hij zingt eerlijk gezegd best goed en schopt af en toe lekker tegen het gezag en de kerk.

Tegen het einde van het concert zingt hij een nummer met de titel 'Gigolo a Rotterdam', het verhaal gaat over een Italiaan die naar Rotterdam gaat en daar uit eten gaat in een restaurant, de rekening niet kan betalen en uiteindelijk zichzelf maar "verhuurt" als Gigolo. Het nummer is te vinden op YouTube.

Na het concert rijden we snel terug naar Montecchio, want het is al weer over twaalven. Lagen we de eerste week soms al iets na tienen op bed, de laatste week lijkt het wel steeds nachtwerk te worden.

Condominio, che casino e il presidente, sono Io

Er zijn van die dingen die nu eenmaal moeten. Vandaag is zo'n dag: de vergadering van ons Condominium. De helft van de “condomini” heeft niet betaald  (inclusief de Ierse buren), de administrateur reageerde niet of zeer langzaam op e-mails en de stroom was meerdere malen afgesloten. Bovendien lag het zwembad er nog als een moeras bij toen we hier in het voorjaar waren en het is net voordat we hier arriveerden helemaal geleegd, door een hele ploeg schoongemaakt en opnieuw gevuld. De Ieren spreken niet of nauwelijks Italiaans, de verkopende partij annex het bedrijf dat het zwembad onderhoud annex de eigenaar van 3 van de appartementen spreekt uitsluitend Italiaans en hetzelfde geldt voor de administrateur. De advocaat van de Carrolls spreekt zowel Italiaans als Engels maar is tussen rechtszaken slecht bereikbaar en op de speaker van de telefoon bovendien ook niet te verstaan. Gevolg: ik word door de administrateur onmiddellijk aangewezen als voorzitter. Fijn, heb ik weer.

We arriveren om 10 uur bij het administratie kantoor om tot de conclusie te komen dat de vertegenwoordiger van de Donati’s (eigenaar van 3 appartementen, tevens de projectontwikkelaar waar we het appartement van gekocht hebben en de firma die het zwembad onderhoudt, of beter gezegd dus niet onderhoudt) niet is komen opdagen.

We proberen toch zo goed en zo kwaad als het gaat wat afspraken te maken. Dat is lastig, want de Ierse buurman is ondertussen zo over de rooie dat hij eigenlijk helemaal niet meer wil betalen en de administrateur legt in dat geval haar taken neer omdat de rekeningen niet meer betaald kunnen worden. Kortom het is wat ze hier in Italië een “casino” noemen (een puinhoop dus). 

Ik probeer als spontaan benoemde voorzitter toch alle neuzen één kant op te krijgen, want je kunt wel vinden dat je geen condominium nodig hebt, maar als je maar een paar weken in Italië bent zal je toch iets moeten regelen zodat het complex beheerd wordt. 

Over één ding zijn we het snel eens. De tuinman heeft weliswaar zijn werk wel gedaan het afgelopen jaar, het is echter alleen niet zo nuttig. We hebben namelijk geen gemeenschappelijke tuin, alleen wat potten en die worden door Aldo en Monika van water voorzien en de tuinman kan sprayen tegen de zanzare (zzzzannnzzzzare, de Italiaanse naam voor mug klinkt zoals die beesten zoemen) tot hij een ons weegt, maar die rot beesten lachen zich er een kriek om en planten zich rustig voort in de teiltjes water die buurman Mario in zijn zelf aangelegde gootsteen buiten laat staan. 

We gaan dus afscheid nemen van de tuinman, de eigenaren van appartementen met een tuintje (wij en de benedenbuurman) moeten er zelf voor zorgen dat het gras geknipt en de heg gesnoeid wordt. Dat kan vast veel voordeliger dan nu via de tuinman. De administrateur laat de tuinman per sms weten dat zijn diensten niet worden verlengd. Met als gevolg dat hij 5 minuten later op de stoep staat (blijkbaar woont of was hij net in de buurt). Hij wil nog wel zijn geld en heeft bovendien nog 7 weken in de nieuwe periode gewerkt. In tegenstelling tot het zwembad onderhoud heeft hij wel gewoon zijn werk gedaan dus we besluiten akkoord te gaan met zijn rekening, vooropgesteld natuurlijk dat ook de condomini met een betalingsachterstand gaan betalen.

We laten de administrateur in het verbaal opnemen dat we zeer ontevreden zijn over het zwembad onderhoud en dat de rekening niet betaald wordt omdat de werkzaamheden ook niet zijn uitgevoerd. Tevens wordt in het verslag opgenomen dat de Donati’s alsnog hun afspraak gestand moeten doen om de muur om het zwembad van een goede fundering te voorzien. 

Via een krakkemikkige mobiele telefoonverbinding heeft de jurist van de Ieren contact met de administrateur en de uitkomst hiervan is dat er een afspraak wordt gemaakt voor een nieuwe bijeenkomst op vrijdag, waarbij ook de Donati’s aanwezig zullen zijn.

Ik ben al lang blij dat we nog steeds een paar kikkers in de kruiwagen hebben en dat de administrateur nog niet definitief de handdoek in de ring heeft gegooid want een oplossing is dringend nodig en het is zeker geen optie dat het beheer weer in handen van de Donati’s komt. Er is al belangenverstrengelingen genoeg binnen ons condominium.

Omdat de ochtend ondertussen ruim voorbij is besluiten we samen met de Carrolls gezellig een pizza te gaan eten in La Rosa. 

Proost, ik ben ondertussen wel toe aan een glas rode wijn. Of twee.